بازیابی ایمپلنت دندان به عوامل متعددی بستگی دارد که یکی از آنها شامل مراحل مختلفی است که برای تکمیل درمان شما لازم است. با این حال، به طور کلی پس از کاشت ایمپلنت، حفظ عادات بهداشت دهان و دندان به اطمینان از یکپارچگی مناسب با ساختار استخوان کمک می‌کند. عدم استفاده از نخ دندان و مسواک زدن می‌تواند منجر به شکست درمان شود. اگر ایمپلنت و نواحی اطراف آن به درستی تمیز نشوند، عفونت ممکن است رخ دهد. استعمال دخانیات نیز به میزان بالای شکست نسبت داده می‌شود و باید پس از روش‌های کاشت از آن اجتناب شود.
اگر ترمیم‌های موقت همراه با ایمپلنت(ها) قرار داده شده باشد، تمیز کردن آنها مانند دندان‌های طبیعی‌تان برای اطمینان از بهبود و جوش خوردن به بهترین شکل ممکن اهمیت دارد.
پس از عمل جراحی اولیه، ناراحتی و درد ناشی از عمل ایمپلنت باید حداقل باشد. ممکن است تورم لثه و صورت و همچنین خونریزی و کبودی جزئی در محل ایمپلنت رخ دهد. داروهای مسکن تجویزی ممکن است توسط دندانپزشک شما برای تسکین هر گونه درد یا ناراحتی که بعد از عمل احساس می‌کنید، تجویز کند. برای پنج تا هفت روز پس از جراحی، رژیم غذایی شما باید به غذاهای نرم محدود شود. در صورت وجود بخیه، ممکن است نیاز باشد که توسط دندانپزشک شما برداشته شود. با این حال، بخیه‌های خود حل شونده که نیازی به برداشتن ندارند معمولا استفاده می‌شود.
بهبودی پس از عمل جراحی برای قرار دادن ایمپلنت تا شش ماه طول می‌کشد، در حالی که نصب و جاگذاری تاج می‌تواند تا دو ماه طول بکشد. باز هم، این بازه زمانی به شرایط فردی و درمان بستگی دارد. قرار ملاقات‌های بعدی با هماهنگ کننده‌های درمان برای نظارت بر پیشرفت شما ضروری است.
اگر به درستی از آن مراقبت شود، می‌تواند برای تمام عمر در جای خود باقی بماند.
انواع ایمپلنت‌های دندانی
بیش از ۶۰ شرکت تولید کننده ایمپلنت‌های دندانی و/یا مواد مورد استفاده برای ایجاد ترمیم‌های دندانی وجود دارند. در نتیجه، دندانپزشکان گزینه‌های زیادی برای شناسایی درمان مناسب برای نیازهای خاص بیمار دارند. با این حال، توجه داشته باشید که اگر توسط یک دندانپزشک تحت عمل ایمپلنت قرار می‌گیرید، سپس به دندانپزشک دیگری برای تعمیر مراجعه می‌کنید، دندانپزشک جدید شما ممکن است تجربه محدودی در مورد اجزای مواد استفاده شده توسط دندانپزشک قبلی داشته باشد یا به آنها دسترسی نداشته باشد.
ایمپلنت های دندانی معمولاً بر اساس نوع روشی که برای قرار دادن آنها استفاده می‌شود، دسته‌بندی می‌شوند: دو مرحله‌ای یا تک مرحله‌ای.
ایمپلنت‌های دو مرحله‌ای: یک روش دو مرحله‌ای شامل جراحی برای قرار دادن ایمپلنت در استخوان فک و بستن (بخیه) بافت لثه است. چند ماه پس از بهبودی، یک جراحی جزئی برای چسباندن اباتمنت و ترمیم موقت انجام می‌شود.
ایمپلنت‌های آندوستال (Endosseous): در استخوان فک قرار می‌گیرند. ایمپلنت‌های اندوستال که عمدتاً به عنوان جایگزینی برای بریج یا پروتز متحرک قرار می‌گیرند، شامل انواع پیچی (رزوه‌ای)، انواع سیلندر (صاف) یا تیغه‌ای هستند.
ایمپلنت های دندانی تک مرحله‌ای: یک روش تک مرحله‌ای شامل قرار دادن ایمپلنت طولانی‌تری در فک است تا روی استخوان فک قرار گیرد و در سطح بالایی با بافت لثه قرار گیرد، پس از آن بافت لثه بسته می‌شود (بخیه می‌شود) و از استخوان فک خارج می‌شود. روکش درمانی ایمپلنت قابل مشاهده است. در نتیجه، پس از چندین ماه بهبودی، می‌توان اباتمنت و ترمیم موقت را بدون نیاز به جراحی جزئی برای نمایان شدن سر وصل کرد.
ایمپلنت‌های ساب پریوستئال: در داخل بافت لثه روی استخوان فک قرار می‌گیرند، در حالی که پست فلزی ایمپلنت برای نگه‌داشتن ترمیم قرار می‌گیرد، امروزه به ندرت از ایمپلنت‌های زیر پریوستال استفاده می‌شود. زیر پریوستال ها در درجه اول برای نگه داشتن پروتزهای مصنوعی در بیماران با ارتفاع ناکافی استخوان استفاده می‌شد.
